BOLEŃ
Występowanie: boleń występuje w rzekach wielko-nizinnych, rzekach średnio-nizinnych.
Morfologia: boleń w naszych wodach to najbardziej drapieżny, obok klenia, przedstawiciel rodziny karpiowatych. Już sylwetka boleń znamionuje dobrego pływaka, a płetwy dodatkowo to potwierdzają - są długie i dobrze rozwinięte. Szczególnie ogonowa jest duża, jak na typowego drapieżnika przystało. Boleń ma sporą głowę, z charakterystyczną paszczą o dolnej szczęce nieco dłuższej od górnej, a przy tym lekko hakowato podgiętej, co nadaje mu wyraz zadziornego zabijaki.
Żerowanie: boleń - niewielkie, młode osobniki do 40 cm długości, żyją w stadach i odżywiają się przede wszystkim wodnymi bezkręgowcami (chruścikami i jętkami). Duże bolenie polują nie tylko na ukleje. Atakują jelce, klenie, a nawet płocie. W spokoju pozostawiają tylko ryby o wysokim ciele (krąpie i leszcze) Boleń poluje nie tylko przy powierzchni wody, równie często atakuje ryby przebywające przy dnie: kiełby i świnki.
Morfologia: boleń w naszych wodach to najbardziej drapieżny, obok klenia, przedstawiciel rodziny karpiowatych. Już sylwetka boleń znamionuje dobrego pływaka, a płetwy dodatkowo to potwierdzają - są długie i dobrze rozwinięte. Szczególnie ogonowa jest duża, jak na typowego drapieżnika przystało. Boleń ma sporą głowę, z charakterystyczną paszczą o dolnej szczęce nieco dłuższej od górnej, a przy tym lekko hakowato podgiętej, co nadaje mu wyraz zadziornego zabijaki.
Żerowanie: boleń - niewielkie, młode osobniki do 40 cm długości, żyją w stadach i odżywiają się przede wszystkim wodnymi bezkręgowcami (chruścikami i jętkami). Duże bolenie polują nie tylko na ukleje. Atakują jelce, klenie, a nawet płocie. W spokoju pozostawiają tylko ryby o wysokim ciele (krąpie i leszcze) Boleń poluje nie tylko przy powierzchni wody, równie często atakuje ryby przebywające przy dnie: kiełby i świnki.
SZCZUPAK
Występowanie: szczupak występuje w stawach i wyrobiskach, jeziorach, zbiornikach zaporowych, rzekach średnio-nizinnych, rzekach wielko-nizinnych.
Morfologia: Tułów szczupaka wydłużony, mocno przewężony przed nasadą płetwy ogonowej, głowa z przodu spłaszczona, płetwa grzbietowa przesunięta w tył, aż nad płetwę odbytową. Szczupak ma ciało mało elastyczne, dlatego pływa i atakuje przeważnie w linii prostej, czasami szerokim łukiem. Być może przyczyną tego „usztywnienia” są silnie rozwinięte mięśnie tułowia, niezbędne jednak do przezwyciężenia dużej siły bezwładności ciała. Szczupak startuje przecież do ataku z miejsca i to w ułamku sekundy, napotyka więc od razu na duży opór wody.
Żerowanie: gdy szczupak osiąga długość około 2 cm , zjada pierwszą rybę, Stopniowo przechodzi na ten pokarm. Szczupak najpierw żywi się larwami płoci, która właśnie w tym czasie odbywa tarło, a następnie larwami i narybkiem innych ryb karpiowatych, kolejno przystępujących do rozrodu. Gdy ma 4,5 cm, ryby stanowią 50% jego pożywienia , a gdy osiąga 5,5 cm są pokarmem zasadniczym.
Morfologia: Tułów szczupaka wydłużony, mocno przewężony przed nasadą płetwy ogonowej, głowa z przodu spłaszczona, płetwa grzbietowa przesunięta w tył, aż nad płetwę odbytową. Szczupak ma ciało mało elastyczne, dlatego pływa i atakuje przeważnie w linii prostej, czasami szerokim łukiem. Być może przyczyną tego „usztywnienia” są silnie rozwinięte mięśnie tułowia, niezbędne jednak do przezwyciężenia dużej siły bezwładności ciała. Szczupak startuje przecież do ataku z miejsca i to w ułamku sekundy, napotyka więc od razu na duży opór wody.
Żerowanie: gdy szczupak osiąga długość około 2 cm , zjada pierwszą rybę, Stopniowo przechodzi na ten pokarm. Szczupak najpierw żywi się larwami płoci, która właśnie w tym czasie odbywa tarło, a następnie larwami i narybkiem innych ryb karpiowatych, kolejno przystępujących do rozrodu. Gdy ma 4,5 cm, ryby stanowią 50% jego pożywienia , a gdy osiąga 5,5 cm są pokarmem zasadniczym.
KRĄP
Występowanie: na terenie Polski krąp jest bardzo rozpowszechniony, zarówno w rzekach jak i jeziorach nizinnych, zbiornikach zaporowych, rzekach średnich nizinnych, rzekach wielkich nizinnych, gdzie przebywa głównie przy dnie
Morfologia: krąpie ryby zewnętrznie bardzo przypomina młodego leszcza - ciało bardzo mocno bocznie ścieśnione, wysokie w stosunku do długości. Pysk jest tępy z wysuwaną paszczą skierowaną ukośnie ku dołowi. Grzbiet jest zielonoszary do zielonoczarnego, boki jaśniejsze. Strona brzuszna biaława do czerwonawej, srebrzyście lśniąca. Płetwy ciemnoszare, nasada płetw piersiowych i brzusznych czerwonawa.
Żerowanie: krąp żeruje w stadach, wyjadając z dna drobne zwierzęta wodne. Odżywia się zooplanktonem, larwami owadów oraz drobnymi skorupiakami: ośliczkami i kiełżami. Dorosłe krąpie, podobnie jak płocie, chętnie zjadają małże, zwłaszcza racicznice.
Morfologia: krąpie ryby zewnętrznie bardzo przypomina młodego leszcza - ciało bardzo mocno bocznie ścieśnione, wysokie w stosunku do długości. Pysk jest tępy z wysuwaną paszczą skierowaną ukośnie ku dołowi. Grzbiet jest zielonoszary do zielonoczarnego, boki jaśniejsze. Strona brzuszna biaława do czerwonawej, srebrzyście lśniąca. Płetwy ciemnoszare, nasada płetw piersiowych i brzusznych czerwonawa.
Żerowanie: krąp żeruje w stadach, wyjadając z dna drobne zwierzęta wodne. Odżywia się zooplanktonem, larwami owadów oraz drobnymi skorupiakami: ośliczkami i kiełżami. Dorosłe krąpie, podobnie jak płocie, chętnie zjadają małże, zwłaszcza racicznice.
KARAŚ
Występowanie: jeziora, zbiorniki zaporowe, stawy i wyrobiska, rzeki średnie nizinne, rzeki wielkie nizinne.
Morfologia: karaś to gatunek bardzo popularny w naszych wodach. Występuje w dwóch odmianach - rodzimej zwanej też pospolitą oraz srebrnej zwanej czasem japońską. Ciało karasia jest silnie wygrzbiecone, krępe i bocznie ścieśnione. Karaś ma ubarwienie brunatno-złociste z zielonkawym połyskiem, brzuch żółtawy lub biały. Płetwy piersiowe i brzuszne przy nasadzie są lekko zaczerwienione. Na trzonie ogona znajduje się charakterystyczna, ciemna plama.
Żerowanie: karasie ryby żywią się drobnymi, dennymi bezkręgowcami zwłaszcza larwami ochotkowatych i jętek, a także roślinami wodnymi.
Morfologia: karaś to gatunek bardzo popularny w naszych wodach. Występuje w dwóch odmianach - rodzimej zwanej też pospolitą oraz srebrnej zwanej czasem japońską. Ciało karasia jest silnie wygrzbiecone, krępe i bocznie ścieśnione. Karaś ma ubarwienie brunatno-złociste z zielonkawym połyskiem, brzuch żółtawy lub biały. Płetwy piersiowe i brzuszne przy nasadzie są lekko zaczerwienione. Na trzonie ogona znajduje się charakterystyczna, ciemna plama.
Żerowanie: karasie ryby żywią się drobnymi, dennymi bezkręgowcami zwłaszcza larwami ochotkowatych i jętek, a także roślinami wodnymi.
KARP
Występowanie: w naturalnych warunkach karp przebywa w wodach stojących lub wolno płynących. Sprawdzonymi siedliskami karpia są stawy, jeziora nizinne, zbiorniki zaporowe, stawy i wyrobiska.
Morfologia: karpie ryby posiadają wydłużone ciało, bardzo lekko bocznie ścieśnione, linia boczna jest słabo zaznaczona; głowa duża z wysuwaną paszczą wyposażona w cztery małe, krótkie wąsiki. Karp przybiera ciemnobrunatne i żółtobrunatne barwy w zależności od warunków środowiskowych. Otwór gębowy z dwoma małymi wąsikami przy górnej wardze oraz dwoma mniejszymi w kącikach warg.
Żerowanie: karp żeruje głównie przy dnie, wyjadając szczątki organiczne np. nasiona roślin. Jego pokarmem są także drobne zwierzęta wodne, m.in. owady i ślimaki.
Morfologia: karpie ryby posiadają wydłużone ciało, bardzo lekko bocznie ścieśnione, linia boczna jest słabo zaznaczona; głowa duża z wysuwaną paszczą wyposażona w cztery małe, krótkie wąsiki. Karp przybiera ciemnobrunatne i żółtobrunatne barwy w zależności od warunków środowiskowych. Otwór gębowy z dwoma małymi wąsikami przy górnej wardze oraz dwoma mniejszymi w kącikach warg.
Żerowanie: karp żeruje głównie przy dnie, wyjadając szczątki organiczne np. nasiona roślin. Jego pokarmem są także drobne zwierzęta wodne, m.in. owady i ślimaki.
PŁOĆ
Występowanie: płoć występuje w stawach, wyrobiskach, jeziorach, zbiornikach zaporowych, rzekach średnio nizinnych oraz wielko nizinnych.
Morfologia: płoć ma ciało mniej lub bardziej wygrzbiecone i ścieśnione w płaszczyznach bocznych. Brzuch jest lekko zaokrąglony na odcinku pomiędzy płetwami brzusznymi, a płetwą odbytową. Najbardziej charakterystycznym znakiem jeśli chodzi o płoć są czerwonawe oczy. Płoć ma wąski pysk, ustawiony prawie w poziomie. Ubarwienie jeśli chodzi o płoć od ciemnozielonego do zielononiebieskiego (grzbiet), boki są srebrzyste z żółtawym połyskiem, z kolei płetwy piersiowe, brzuszne i odbytowa - czerwonawe.
Żerowanie: płoć żywi się zarówno pokarmem roślinnym, głównie planktonem, jak i zwierzęcym, drobnym zwierzętami wodnymi, np. chruścikami znalezionymi wśród wodnej roślinności, ślimakami, a także małżami.
Morfologia: płoć ma ciało mniej lub bardziej wygrzbiecone i ścieśnione w płaszczyznach bocznych. Brzuch jest lekko zaokrąglony na odcinku pomiędzy płetwami brzusznymi, a płetwą odbytową. Najbardziej charakterystycznym znakiem jeśli chodzi o płoć są czerwonawe oczy. Płoć ma wąski pysk, ustawiony prawie w poziomie. Ubarwienie jeśli chodzi o płoć od ciemnozielonego do zielononiebieskiego (grzbiet), boki są srebrzyste z żółtawym połyskiem, z kolei płetwy piersiowe, brzuszne i odbytowa - czerwonawe.
Żerowanie: płoć żywi się zarówno pokarmem roślinnym, głównie planktonem, jak i zwierzęcym, drobnym zwierzętami wodnymi, np. chruścikami znalezionymi wśród wodnej roślinności, ślimakami, a także małżami.
LIN
Występowanie: jeziora, zbiorniki zaporowe, stawy i wyrobiska, rzeki średnie nizinne, rzeki wielkie nizinne.
Morfologia: liny ryb mają ciało pokryte drobnymi łuskami jest zwarte i mocno zbudowane o szerokim trzonie ogonowym. Otwór gębowy jest poziomy, a w jego kącikach znajduje się po jednym krótkim i miękkim wąsiku. Grzbiet ma najczęściej ma kolor ciemnozielony lub ciemnobrązowy, boki są jaśniejsze i mosiężnie połyskujące, natomiast strona brzuszna żółtawobiała.
Żerowanie: lin w okresie młodocianym żywi się planktonem, później jego pokarm stanowią małe zwierzęta denne - robaki, ślimaki, larwy owadów, mięczaki, a także rośliny i ich na pół przegniłe części.
Morfologia: liny ryb mają ciało pokryte drobnymi łuskami jest zwarte i mocno zbudowane o szerokim trzonie ogonowym. Otwór gębowy jest poziomy, a w jego kącikach znajduje się po jednym krótkim i miękkim wąsiku. Grzbiet ma najczęściej ma kolor ciemnozielony lub ciemnobrązowy, boki są jaśniejsze i mosiężnie połyskujące, natomiast strona brzuszna żółtawobiała.
Żerowanie: lin w okresie młodocianym żywi się planktonem, później jego pokarm stanowią małe zwierzęta denne - robaki, ślimaki, larwy owadów, mięczaki, a także rośliny i ich na pół przegniłe części.
LESZCZ
Występowanie: leszcz jest gatunkiem powszechnie występującym w polskich wodach, jeziorach, zbiornikach zaporowych, rzekach średnich nizinnych, rzekach wielkich nizinnych, nie występuje jedynie w rzekach górskich oraz zimnych potokach. Ulubione miejscówki tej ryby to słabo zasolone wody strefy przyujściowej o słabym nurcie i mulistym dnie.
Morfologia: leszcz ma bardzo mocno bocznie ścieśnione ciało, wysokie w stosunku do długości; płetwa ogonowa głęboko wcięta; głowa mała z wysuwaną paszczą skierowaną ukośnie ku dołowi. Kolor grzbietu jest ołowiany, bądź czarny z charakterystycznym zielonym połyskiem. Boki są zdecydowanie jaśniejsze, metaliczne, a brzuch biały i perłowy (u starszych okazów raczej złocisty). Płetwy nieparzyste ciemnoszare; parzyste jasnoszare.
Żerowanie: można go spotkać w okolicach pokładów dennych osadów, gdzie poszukuje larw owadów, skorupiaków, mięczaków. Generalnie pokarm tej ryby stanowią właśnie drobne zwierzęta wodne zalegające w mule.
Morfologia: leszcz ma bardzo mocno bocznie ścieśnione ciało, wysokie w stosunku do długości; płetwa ogonowa głęboko wcięta; głowa mała z wysuwaną paszczą skierowaną ukośnie ku dołowi. Kolor grzbietu jest ołowiany, bądź czarny z charakterystycznym zielonym połyskiem. Boki są zdecydowanie jaśniejsze, metaliczne, a brzuch biały i perłowy (u starszych okazów raczej złocisty). Płetwy nieparzyste ciemnoszare; parzyste jasnoszare.
Żerowanie: można go spotkać w okolicach pokładów dennych osadów, gdzie poszukuje larw owadów, skorupiaków, mięczaków. Generalnie pokarm tej ryby stanowią właśnie drobne zwierzęta wodne zalegające w mule.
PSTRĄG
Występowanie: pstrąg to zdecydowanie ryba górska, oba jego gatunki żyją w rzekach górskich
oraz górnych odcinkach rzek średnich nizinnych. W Polsce najczęściej można je spotkać w południowej i północnej części kraju, wodach: Beskidów, Tatr, Sudetów, Dolnego Śląska, Rudawy, Przemszy, Jury Krakowsko-Częstochowskiej oraz Pomorza Zachodniego i Środkowego, Warmi i Mazur.
Morfologia: pstrąg ma ciało o kształcie torpedowatym - ułatwiającym życie w wartkim prądzie rzeki, w zależności od charakteru wody mniej lub bardziej wygrzbiecone i bocznie spłaszczone, z szerokim trzonem ogonowym. Pstrąg ma bardzo zmienne ubarwienie - najczęściej od zielonkawego do brązowawego, zależy od miejsca jego przebywania. Młode osobniki mają duże, wyraźnie niebieskoszare plamy na bokach, natomiast dorosłe liczne, czarne i czerwone kropki oraz żółtobiały lub żółty brzuch. Pstrąg tęczowy ma wydłużone, bocznie nieco spłaszczone ciało o szerokim trzonie ogonowym. Głowa o tępo zakończonym, szeroko wyciętym pysku, podobnie jak ciało i płetwy, usiana jest wieloma, czarnymi plamami i kropkami.
Żerowanie: pstrąg jest typowym drapieżnikiem. Młode osobniki pstrąga potokowego zjadają larwy owadów i skorupiaki, dorosłe głównie ryby i owady.
Morfologia: pstrąg ma ciało o kształcie torpedowatym - ułatwiającym życie w wartkim prądzie rzeki, w zależności od charakteru wody mniej lub bardziej wygrzbiecone i bocznie spłaszczone, z szerokim trzonem ogonowym. Pstrąg ma bardzo zmienne ubarwienie - najczęściej od zielonkawego do brązowawego, zależy od miejsca jego przebywania. Młode osobniki mają duże, wyraźnie niebieskoszare plamy na bokach, natomiast dorosłe liczne, czarne i czerwone kropki oraz żółtobiały lub żółty brzuch. Pstrąg tęczowy ma wydłużone, bocznie nieco spłaszczone ciało o szerokim trzonie ogonowym. Głowa o tępo zakończonym, szeroko wyciętym pysku, podobnie jak ciało i płetwy, usiana jest wieloma, czarnymi plamami i kropkami.
Żerowanie: pstrąg jest typowym drapieżnikiem. Młode osobniki pstrąga potokowego zjadają larwy owadów i skorupiaki, dorosłe głównie ryby i owady.
OKOŃ
Występowanie: stawy i wyrobiska, jeziora, zbiorniki zaporowe, rzeki górskie, rzeki średnie nizinne, rzeki wielkie nizinne, płytkie wody przybrzeżne Bałtyku.
Morfologia: okonie ryby mają ciało wyraźnie wygrzbiecone i pokrywają je drobne, ostre łuski, zachodzące na siebie dachówkowato i bardzo głęboko osadzone w kieszeniach skórnych. Maleńkie ząbki na ich zewnętrznej stronie nadają jego ciału charakterystyczną szorstkość w dotyku. Kości pokrywy skrzelowej posiadają ostry kolec, którym możemy boleśnie się ukłuć. Grzbiet okonia jest najczęściej ciemnoturkusowy, boki zielonożółte, układa się na nich prostopadle od pięciu do dziewięciu charakterystycznych ciemnych smug.
Żerowanie: narybek początkowo odżywia się planktonem, później organizmami bezkręgowymi, a w momencie gdy najbardziej żarłoczne osobniki w stadzie młodych okoni, żyjących w trudnych warunkach, osiągają odpowiednie rozmiary (10-15cm), natychmiast zaczynają odżywiać się mniejszymi od siebie rybami. Nie gardzą przy tym przedstawicielami własnego gatunku. Jeżeli w danym zbiorniku występują już cierniki, to wtedy one stanowią główną zdobycz młodych drapieżców. Niektóre okonie, mające dziesięć do dwunastu centymetrów długości, są już prawdziwymi rybami drapieżnymi. Z drugiej jednak strony ciągle jeszcze potrafią zaspokajać głód, ryjąc w mule lub zawzięcie polując na ośliczki.
Morfologia: okonie ryby mają ciało wyraźnie wygrzbiecone i pokrywają je drobne, ostre łuski, zachodzące na siebie dachówkowato i bardzo głęboko osadzone w kieszeniach skórnych. Maleńkie ząbki na ich zewnętrznej stronie nadają jego ciału charakterystyczną szorstkość w dotyku. Kości pokrywy skrzelowej posiadają ostry kolec, którym możemy boleśnie się ukłuć. Grzbiet okonia jest najczęściej ciemnoturkusowy, boki zielonożółte, układa się na nich prostopadle od pięciu do dziewięciu charakterystycznych ciemnych smug.
Żerowanie: narybek początkowo odżywia się planktonem, później organizmami bezkręgowymi, a w momencie gdy najbardziej żarłoczne osobniki w stadzie młodych okoni, żyjących w trudnych warunkach, osiągają odpowiednie rozmiary (10-15cm), natychmiast zaczynają odżywiać się mniejszymi od siebie rybami. Nie gardzą przy tym przedstawicielami własnego gatunku. Jeżeli w danym zbiorniku występują już cierniki, to wtedy one stanowią główną zdobycz młodych drapieżców. Niektóre okonie, mające dziesięć do dwunastu centymetrów długości, są już prawdziwymi rybami drapieżnymi. Z drugiej jednak strony ciągle jeszcze potrafią zaspokajać głód, ryjąc w mule lub zawzięcie polując na ośliczki.
KLEŃ
Występowanie: kleń występuje w jeziorach, rzekach górskich, rzekach średnio nizinnych.
Morfologia: kleń to jedna z najczęściej poławianych ryb w polskich wodach. Kleń ma ciało wydłużone i walcowate, lekko spłaszczone bocznie. Łuski są duże, z szarą lub czarną obwódką i tworzą na całym ciele wzór siatki. Ubarwienie grzbietu jest szarobrązowe z zielonym odcieniem, boki są jaśniejsze, często złote, a brzuch biały. Płetwy grzbietowa i ogonowa są szarozielone z odrobiną czerwieni, a płetwy odbytowa i brzuszne pomarańczowoczerwone.
Żerowanie: kleń żywi się bezkręgowcami, starsze odżywiają się głównie mniejszymi rybami i innymi drobnymi kręgowcami. Kleń lubi również owoce. Latem kleń nie potrafi się obejść bez pokarmu roślinnego, który stanowi aż połowę objętości jego naturalnego pożywienia. Szczególnie większe klenie wykazują upodobanie do roślin z liśćmi. Lwią część pokarmu zwierzęcego stanowią małe ryby, na które klenie najnormalniej w świecie polują. Kleń staje się rybą drapieżną szczególnie zimą.
Morfologia: kleń to jedna z najczęściej poławianych ryb w polskich wodach. Kleń ma ciało wydłużone i walcowate, lekko spłaszczone bocznie. Łuski są duże, z szarą lub czarną obwódką i tworzą na całym ciele wzór siatki. Ubarwienie grzbietu jest szarobrązowe z zielonym odcieniem, boki są jaśniejsze, często złote, a brzuch biały. Płetwy grzbietowa i ogonowa są szarozielone z odrobiną czerwieni, a płetwy odbytowa i brzuszne pomarańczowoczerwone.
Żerowanie: kleń żywi się bezkręgowcami, starsze odżywiają się głównie mniejszymi rybami i innymi drobnymi kręgowcami. Kleń lubi również owoce. Latem kleń nie potrafi się obejść bez pokarmu roślinnego, który stanowi aż połowę objętości jego naturalnego pożywienia. Szczególnie większe klenie wykazują upodobanie do roślin z liśćmi. Lwią część pokarmu zwierzęcego stanowią małe ryby, na które klenie najnormalniej w świecie polują. Kleń staje się rybą drapieżną szczególnie zimą.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz