CZERWIEC


             

KRĄP

Występowanie: na terenie Polski krąp jest bardzo rozpowszechniony, zarówno w rzekach jak i jeziorach nizinnych, zbiornikach zaporowych, rzekach średnich nizinnych, rzekach wielkich nizinnych, gdzie przebywa głównie przy dnie 

Morfologia: krąpie ryby zewnętrznie bardzo przypomina młodego leszcza - ciało bardzo mocno bocznie ścieśnione, wysokie w stosunku do długości. Pysk jest tępy z wysuwaną paszczą skierowaną ukośnie ku dołowi. Grzbiet jest zielonoszary do zielonoczarnego, boki jaśniejsze. Strona brzuszna biaława do czerwonawej, srebrzyście lśniąca. Płetwy ciemnoszare, nasada płetw piersiowych i brzusznych czerwonawa. 

Żerowanie: krąp żeruje w stadach, wyjadając z dna drobne zwierzęta wodne. Odżywia się zooplanktonem, larwami owadów oraz drobnymi skorupiakami: ośliczkami i kiełżami. Dorosłe krąpie, podobnie jak płocie, chętnie zjadają małże, zwłaszcza racicznice. 

Firma MISTRALL

Firma MISTRALL to jedna z najlepszych i najbardziej znanych firm wędkarskich w Polsce. Posiada ona całą gamę wędzisk, kołowrotków, żyłek i różnego rodzaju akcesoriów. Sprzęt jest lekki i wytrzymały. Firma MISTRALL posiada również bardzo dobrej jakości zanęty. Sprzęt jest sprzedawany w prawie wszystkich sklepach wędkarskich .

KARAŚ

Występowanie: jeziora, zbiorniki zaporowe, stawy i wyrobiska, rzeki średnie nizinne, rzeki wielkie nizinne.

Morfologia: karaś to gatunek bardzo popularny w naszych wodach. Występuje w dwóch odmianach - rodzimej zwanej też pospolitą oraz srebrnej zwanej czasem japońską. Ciało karasia jest silnie wygrzbiecone, krępe i bocznie ścieśnione. Karaś ma ubarwienie brunatno-złociste z zielonkawym połyskiem, brzuch żółtawy lub biały. Płetwy piersiowe i brzuszne przy nasadzie są lekko zaczerwienione. Na trzonie ogona znajduje się charakterystyczna, ciemna plama. 

Żerowanie: karasie ryby żywią się drobnymi, dennymi bezkręgowcami zwłaszcza larwami ochotkowatych i jętek, a także roślinami wodnymi. 

KARP

Występowanie: w naturalnych warunkach karp przebywa w wodach stojących lub wolno płynących. Sprawdzonymi siedliskami karpia są stawy, jeziora nizinne, zbiorniki zaporowe, stawy i wyrobiska. 

Morfologia: karpie ryby posiadają wydłużone ciało, bardzo lekko bocznie ścieśnione, linia boczna jest słabo zaznaczona; głowa duża z wysuwaną paszczą wyposażona w cztery małe, krótkie wąsiki. Karp przybiera ciemnobrunatne i żółtobrunatne barwy w zależności od warunków środowiskowych. Otwór gębowy z dwoma małymi wąsikami przy górnej wardze oraz dwoma mniejszymi w kącikach warg. 

Żerowanie: karp żeruje głównie przy dnie, wyjadając szczątki organiczne np. nasiona roślin. Jego pokarmem są także drobne zwierzęta wodne, m.in. owady i ślimaki. 

PŁOĆ

Występowanie: płoć występuje w stawach, wyrobiskach, jeziorach, zbiornikach  zaporowych, rzekach średnio nizinnych oraz wielko nizinnych.

Morfologia: płoć ma ciało mniej lub bardziej wygrzbiecone i ścieśnione w płaszczyznach bocznych. Brzuch jest lekko zaokrąglony na odcinku pomiędzy płetwami brzusznymi, a płetwą odbytową. Najbardziej charakterystycznym znakiem jeśli chodzi o płoć są czerwonawe oczy. Płoć ma wąski pysk, ustawiony prawie w poziomie. Ubarwienie jeśli chodzi o płoć od ciemnozielonego do zielononiebieskiego (grzbiet), boki są srebrzyste z żółtawym połyskiem, z kolei płetwy piersiowe, brzuszne i odbytowa - czerwonawe. 

Żerowanie: płoć żywi się zarówno pokarmem roślinnym, głównie planktonem, jak i zwierzęcym, drobnym zwierzętami wodnymi, np. chruścikami znalezionymi wśród wodnej roślinności, ślimakami, a także małżami.

LESZCZ

Występowanie: leszcz jest gatunkiem powszechnie występującym w polskich wodach, jeziorach, zbiornikach zaporowych, rzekach średnich nizinnych, rzekach wielkich nizinnych, nie występuje jedynie w rzekach górskich oraz zimnych potokach. Ulubione miejscówki tej ryby to słabo zasolone wody strefy przyujściowej o słabym nurcie i mulistym dnie. 

Morfologia: leszcz ma bardzo mocno bocznie ścieśnione ciało, wysokie w stosunku do długości; płetwa ogonowa głęboko wcięta; głowa mała z wysuwaną paszczą skierowaną ukośnie ku dołowi. Kolor grzbietu jest ołowiany, bądź czarny z charakterystycznym zielonym połyskiem. Boki są zdecydowanie jaśniejsze, metaliczne, a brzuch biały i perłowy (u starszych okazów raczej złocisty). Płetwy nieparzyste ciemnoszare; parzyste jasnoszare. 

Żerowanie: można go spotkać w okolicach pokładów dennych osadów, gdzie poszukuje larw owadów, skorupiaków, mięczaków. Generalnie pokarm tej ryby stanowią właśnie drobne zwierzęta wodne zalegające w mule. 


                                                                                             

METODA ODLEGŁOŚCIOWA

JAK DOBRAĆ SPRZĘT:

Bez dobrego wędziska i kołowrotka się nie obędzie. Co rozumiemy przez dobre wędzisko? - kij o długości w granicach 3,60 do 4,5 metra i miękkiej akcji. Większe wędki gorzej się spisują przy wyrzucie i amortyzacji ryby. Druga istotna rzecz, to szybki kołowrotek o przełożeniu min. 5 do 1. Według mnie nie musi on posiadać 5,6 czy 8 łożysk – wystarczą trzy. Radzę za to bardziej zwracać uwagę czy kołowrotek, który chcemy kupić, ma bardzo dokładny hamulec – w tej metodzie jest to niezbędne.
Ostatni element dobrego sprzętu do techniki odległościowej, to żyłka - koniecznie tonąca. Najlepiej 0,18 do 0,22 – grubsze źle chodzą, a cieńsze będą się zrywały. 

JAK ŁOWIĆ:

Teraz opowiem nieco o szczegółach łowienia, które sprawiają wędkarzom najwięcej problemów. 
Pierwszy z nich to relacje haczyk-przypon. Ja stosuję taką zasadę, że główne obciążenie musi być dłuższe, tzn. odległość od śruciny do głównego obciążenia musi być większa niż długość przyponu. 
Druga kwestia, to prawidłowe wyłożenie zestawu. Aby zestaw mógł dobrze wyłożyć się na wodzie, w momencie opadania zestawu trzeba lekko wyhamować żyłkę. Przy tej metodzie konieczne jest dobre ustawienie żyłki i ciężaru zestawu – jeśli wędka ma 3,60 m, a woda głębokość 2,80 m, to spławik można zamontować na stałe. Jeśli natomiast woda ma głębokość powyżej 3 m, stosujemy spławik przelotowy, a blokadę montujemy w tym miejscu, gdzie mamy grunt. 
Jeśli chodzi natomiast o sam sposób łowienia, to wykluczone są szarpane wyrzuty – muszą być one płynne. Co ważne, zestaw wyrzucamy zza siebie i powinien on lecieć jakieś 4-5 m nad wodą. Pamiętajmy, aby zestaw wyrzucać dalej, ponieważ w momencie zatapiania żyłki i tak on nam się przybliży. 
Topienie żyłki - kolejne zagadnienie wywołujące wiele pytań wśród wędkarzy. Mój sposób na topienie żyłki jest taki, aby szczytówkę włożyć do wody na głębokość ok. 1 m i energicznym ruchem zakręcić kołowrotkiem – wystarczy jeden obrót korbą. Jeśli żyłka nie zatonie, powtarzamy czynność od nowa. 
Zacinanie wykonujemy wolniejszym ruchem do góry, od razu zacinając korbę – przy tej czynności bardzo wyczuwalne jest to czy hamulec kołowrotka jest dobrze ustawiony – jeśli tak, nawet przy pustym zacięciu powinien on się zluźnić. Ostatnia kwestia, to nęcenie. Tu obowiązuje prosta reguła - jeżeli łowimy daleko na odległość większą niż 20 m, nęcimy procą, jeśli natomiast łowimy na odległość nie większą niż 20 m – możemy wyrzucać zanętę ręką.

PSTRĄG

Występowanie: pstrąg to zdecydowanie ryba górska, oba jego gatunki żyją w rzekach górskich oraz górnych odcinkach rzek średnich nizinnych. W Polsce najczęściej można je spotkać w południowej i północnej części kraju, wodach: Beskidów, Tatr, Sudetów, Dolnego Śląska, Rudawy, Przemszy, Jury Krakowsko-Częstochowskiej oraz Pomorza Zachodniego i Środkowego, Warmi i Mazur. 

Morfologia: pstrąg ma ciało o kształcie torpedowatym - ułatwiającym życie w wartkim prądzie rzeki, w zależności od charakteru wody mniej lub bardziej wygrzbiecone i bocznie spłaszczone, z szerokim trzonem ogonowym. Pstrąg ma bardzo zmienne ubarwienie - najczęściej od zielonkawego do brązowawego, zależy od miejsca jego przebywania. Młode osobniki mają duże, wyraźnie niebieskoszare plamy na bokach, natomiast dorosłe liczne, czarne i czerwone kropki oraz żółtobiały lub żółty brzuch. Pstrąg tęczowy ma wydłużone, bocznie nieco spłaszczone ciało o szerokim trzonie ogonowym. Głowa o tępo zakończonym, szeroko wyciętym pysku, podobnie jak ciało i płetwy, usiana jest wieloma, czarnymi plamami i kropkami. 

Żerowanie: pstrąg jest typowym drapieżnikiem. Młode osobniki pstrąga potokowego zjadają larwy owadów i skorupiaki, dorosłe głównie ryby i owady. 

Firma JAXON

 Firma JAXON oferuje stosunkowo tani sprzęt dobrej jakości. Jest to doskonałe rozwiązanie dla wędkarzy amatorów. Produkuje ona mnóstwo wędzisk ,kołowrotków ,żyłek ,oraz akcesoriów np: agrafki ,krętliki ,wypychacze itd. Osobiście posiadam wędki i akcesoria z tej firmy. Są one mocne i służą mi już dłuższy okres czasu. Firma JAXON nie zawiodła mnie jeszcze ani razu.

OKOŃ

Występowanie: stawy i wyrobiska, jeziora, zbiorniki zaporowe, rzeki górskie, rzeki średnie nizinne, rzeki wielkie nizinne, płytkie wody przybrzeżne Bałtyku.

Morfologia: okonie ryby mają ciało wyraźnie wygrzbiecone i pokrywają je drobne, ostre łuski, zachodzące na siebie dachówkowato i bardzo głęboko osadzone w kieszeniach skórnych. Maleńkie ząbki na ich zewnętrznej stronie nadają jego ciału charakterystyczną szorstkość w dotyku. Kości pokrywy skrzelowej posiadają ostry kolec, którym możemy boleśnie się ukłuć. Grzbiet okonia jest najczęściej ciemnoturkusowy, boki zielonożółte, układa się na nich prostopadle od pięciu do dziewięciu charakterystycznych ciemnych smug. 

Żerowanie: narybek początkowo odżywia się planktonem, później organizmami bezkręgowymi, a w momencie gdy najbardziej żarłoczne osobniki w stadzie młodych okoni, żyjących w trudnych warunkach, osiągają odpowiednie rozmiary (10-15cm), natychmiast zaczynają odżywiać się mniejszymi od siebie rybami. Nie gardzą przy tym przedstawicielami własnego gatunku. Jeżeli w danym zbiorniku występują już cierniki, to wtedy one stanowią główną zdobycz młodych drapieżców. Niektóre okonie, mające dziesięć do dwunastu centymetrów długości, są już prawdziwymi rybami drapieżnymi. Z drugiej jednak strony ciągle jeszcze potrafią zaspokajać głód, ryjąc w mule lub zawzięcie polując na ośliczki. 

KLEŃ

Występowanie: kleń występuje w jeziorach, rzekach górskich, rzekach średnio nizinnych.

Morfologia: kleń to jedna z najczęściej poławianych ryb w polskich wodach. Kleń ma ciało wydłużone i walcowate, lekko spłaszczone bocznie. Łuski są duże, z szarą lub czarną obwódką i tworzą na całym ciele wzór siatki. Ubarwienie grzbietu jest szarobrązowe z zielonym odcieniem, boki są jaśniejsze, często złote, a brzuch biały. Płetwy grzbietowa i ogonowa są szarozielone z odrobiną czerwieni, a płetwy odbytowa i brzuszne pomarańczowoczerwone. 

Żerowanie: kleń żywi się bezkręgowcami, starsze odżywiają się głównie mniejszymi rybami i innymi drobnymi kręgowcami. Kleń lubi również owoce. Latem kleń nie potrafi się obejść bez pokarmu roślinnego, który stanowi aż połowę objętości jego naturalnego pożywienia. Szczególnie większe klenie wykazują upodobanie do roślin z liśćmi. Lwią część pokarmu zwierzęcego stanowią małe ryby, na które klenie najnormalniej w świecie polują. Kleń staje się rybą drapieżną szczególnie zimą.